Drukuj stronę - Obcy...

a sa slimaki miesozerne to wykopalam z internetu:
Rodzina rozkolcowatych (Muricidae) obejmuje wiele rodzajów i setki gatunków ślimaków mięsożernych. Mają muszle mocne, grubościenne, jajowato-stożkowatego kształtu, wysokości, która zwykle nie przekracza 10 cm. Zdarzają się jednak okazy muszli dochodzących do 33 cm, jak u największego rozkolca świata, pospolitego Chicoreus ramosus z Indopacyfiku, który przypomina kształtem chińskiego smoka. Rozkolce charakteryzują się niesamowitą rozmaitością kształtów muszli, pokrytych u niektórych gatunków licznymi wielkimi kolcami i mających wybiegający od strony ujścia muszli rynienkowaty wyrostek - syfon, niekiedy dłuższy od reszty skorupy. Zewnętrzna powierzchnia muszli może być prawie gładka lub też pokryta kolcami, guzami bądź żebrami. Muszle rozkolców żyjących na rafach koralowych są czasami tak ukształtowane, że naśladują formy samych korali. Ich zewnętrzną powierzchnię zamieszkują często różnorodne organizmy morskie, zapewniające rozkolcom świetny kamuflaż.
Liczne gatunki rozkolcowatych występują w pełnosłonych morzach strefy tropikalnej i subtropikalnej. Żyją w wodach osłoniętych. W zależności od gatunku przebywają albo wśród skał, albo też na mulistym bądź piaszczystym, niegłębokim dnie. Znajdowane są również pod skałami i na rafach koralowych. Napadają na małże i pąkle, a niekiedy żywią się padliną. Kilka rozkolców potrafi jednocześnie zaatakować jednego małża i na nim odbyć ucztę. Ślimaki te tarką wiercą niewielki otwór w muszli ofiary, a następnie przez długi ryjek wpuszczają do jej wnętrza gryzącą wydzielinę, przemieniając ciało małża w płynną substancję, łatwą do wyssania. U innych rozkolców na wardze znajduje się specjalny, odstający i większy od pozostałych wyrostek-lewarek, za pomocą którego potrafią one umiejętnie otworzyć muszlę małża. Przykładem takiego rozkolca jest Chicoreus ramosus, którego dużą, rogatą muszlę można spotkać w wielu domach.
Liczne kolce, a także ostre garby i guzy chronią te mięczaki przed napastnikami, zwłaszcza przed atakiem ryb. Co więcej, pomagają stosować kamuflaż rozkolcom żyjącym na rafach koralowych. Z kolei niektóre gatunki, jak np. brązowy Murex haustellum żyjący w morzu parami, mają muszlę bez kolców, ale tylko z zaznaczonymi strefami wzrostu, wyposażoną w syfon, który bywa dwa razy dłuższy od pozostałej części muszli. Pełni on funkcję kotwicy, gdyż w razie powstania silnego prądu wbijany jest w piaszczyste dno.
Najpiękniejsze gatunki rozkolców żyją w wodach strefy tropikalnej. Rozkolec Murex pecten, a także dwa bezkolcowe gatunki o śnieżnobiałych muszlach, Pterynotus alatus oraz znacznie większy od niego Siratus alabaster z Pacyfiku, od dawna cieszy oczy kolekcjonerów. U tych dwóch ostatnich gatunków na zewnętrznej powierzchni muszli zamiast kolców występują wysokie, blaszkowate żeberka.
Ze względu na niebywałe zróżnicowanie u rozkolcowatych, podzielę je tutaj na kilka grup.
Do pierwszej grupy zaliczę "kłujące piękności", gatunki o krótkich lub długich kolcach, które są rozlokowane na całej zewnętrznej powierzchni muszli. Te kolce w dużym stopniu zacierają kształt okazu. Takie są np. muszle Murex troscheli, M. nigrospinosus czy M. pecten, wszystkie pochodzące z Indopacyfiku. Ostatni gatunek, zwany również "grzebieniem Wenery", wyróżnia się wyrafinowanym kształtem muszli, udekorowanej szeregami długich, cienkich kolców. Te właśnie kolce upodobniają muszlę do ozdobnego grzebienia i trudno się dziwić, że dawni artyści przedstawiali na obrazach mityczne nimfy i syreny rozczesujące nią swe długie włosy.
Druga grupa rozkolcowatych tworzy muszle "rogate", bardziej pękate od poprzednich i mające stosunkowo większe ujście, różowe lub białe. Rynienka syfonalna jest u nich krótsza niż w przypadku muszli poprzedniej grupy. Muszle "rogate", zwykle dużo cięższe od "kłujących piękności", są pokryte czarnymi, czekoladowymi lub białymi wyrostkami albo też grubymi kolcami. Do ich grona można zaliczyć rozkolec różowousty (Hexaplex erythrostomus) o jasnej muszli i H. regius, a także rozkolec czerniawy (H. nigritus) o czarnej jak smoła muszli i H. radix, pochodzące z rejonu Ameryki Środkowej. Można do tej grupy dołączyć gatunki muszli mające mniejsze ujście, za to dłuższe i cieńsze kolce, jak np. Hexaplex cichoreus z Indopacyfiku, czy takie jak Chicoreus palmarosae o żółtawej z brązowymi fałdami muszli wyposażonej w liczne różowe i pierzaste rozwidlenia, które nadają jej kształt egzotycznej ryby.
Jednak najbardziej dziwacznymi kształtami zachwyca trzecia grupa rozkolcowatych. Należy tutaj wymienić rzadki gatunek Pterynotus elongatus o wydłużonej, ciekawie ukształtowanej, mlecznie zabarwionej muszli z różowym ujściem, czy też Homalocantha scorpio, którego ciemna muszla ma wyrostki wychodzące w jednym kierunku, a także H. zamboi, z którego muszli wyrostki wybiegają praktycznie na wszystkie strony. Ten ostatni gatunek został odkryty dopiero w 1960 roku i nosi nazwisko odkrywcy, Filipińczyka Evaristo Zamboi.
Czwarta grupa, najmniej atrakcyjna, okazała się bardzo pożyteczna dla człowieka. Tworzy ją kilka gatunków ślimaków produkujących barwnik - purpurę (więcej: Rozkolce a pozyskiwanie purpury). Są to: bezkolcowy szkarłatnik i rozkolce z Morza Śródziemnego. Szczególnie dwa gatunki: Hexaplex trunculus i rozkolec grubościeniec Bolinus brandaris, o marmurowożółtych muszlach pokrytych grubymi żebrami i guzami zrobiły olbrzymią karierę.
troche duzo no ale... :P
ciekawostka:wiecie ze najbardziej trujacym zwierzeciem na ziemi jest slimak ktory zyje sobie w australii??? 8)

Akwarystyka - Forum Akwarystyczne Wodnego Swiata

Akwarystyka => Nierybiaste => Wątek zaczęty przez: arti77 Wrzesień 13, 2007, 11:14:11